Rozdział 1

Siedziałam cały czas w swoim pokoju słuchając głośnej muzyki. Znów pokłóciłam się z rodzicami. Mój brat niedawno wyjechał do Barcelony, do mojej siostry. Mam teraz tylko przyjaciółkę. Nie, mam już tego wszystkiego dosyć. Dzownię do niej.
- Słucham? - powiedziała zaspanym głosem.
- Ty spałaś? - powiedziałam zdziwiona.
- A czy to dziwne? Jest 1 w nocy..
- CO?! Już?
- No tak, a co chciałaś?
- Pakuj się.
- Ale po co?
- Pakuj się - powtórzyłam. - Wyjeżdżamy do Barcelony.
- Ej, Cami co ci się przyśniło?
- No nic, wyjeżdżamy.
- Taa, ciekawe za co..
- Mam swoje oszczędności, przecież ty też, a poza tym mój tata ma tam jeszcze jedną willę, a ja wiem gdzie klucze i adres.
- Hmm.. kusząca propozycja. Czekaj! Pakuję walizkę!
- To zbieraj się, mam bilety, właśnie je wydrukowałam, za 3 godziny, wylatujemy.
- Dobra, bądź pod moim domem wpół do czwartej. 
- Ok.
I się rozłączyłam. WOW! Wylatuję do Barcelony. Sama nie spodziewałam się, że jestem zdolna do ucieczki z domu. No, ale cóż, jestem pełnoletnia. Wyciągnęłam walizkę i spakowałam do niej potrzebne ubrania, kosmetyki i inne rzeczy. Napisałam krótki list do rodziców.

Hej mamo i tato

Przepraszam Was, nie mogę już tu z Wami być. Pewnie gdy to przeczytacie, będę już za granicą. Nie dzwońcie i nie piszcie, proszę. Do zobaczenia, wkrótce...

Wasza Camila

Yhh.. Już jestem gotowa. Piętnaście po trzeciej. Mam tylko kwadrans, żeby zobaczyć czy wszystko spakowałam. Tak, już wszystko. Ubrałam buty i wyszłam z domu.

- Hej Cami! - przytuliła mnie przyjaciółka.

- Hej, chodźmy, lotnisko jest niedaleko.

- No dobrze.

Udałyśmy się do celu. Po półtorej godzinie byłyśmy już w samolocie.

- Nie wydaję mi się, że dobrze zrobiłyśmy - powiedziała Liv.

- Spokojnie - zapewniałam ją.

Po kilku godzinach lotu byłyśmy już na miejscu. Na lotnisku stała taksówka. Dałyśmy kierowcy adres i pojechaliśmy do naszego nowego domu. Zapłaciłyśmy mężczyźnie i już stałyśmy pod willą. 

- Pięknie tu! - podziwiała Olivia.

- Też tak myślę. A widzisz ten dom? - wskazałam głową na willę po lewej stronie od naszego domu.

- No tak widzę. I co?

- Tam mieszka James i Ev.

- Skąd to wiesz?

- Może dlatego, że widzę adres? 

- No tak..

Weszłyśmy do środka i pozajmowałyśmy sobie pokoje, które znajdowały się na piętrze. Na dole była kuchnia, jadalnia, salon i łazienka, a na górze nasze sypialnie (dwie), garderoba, dwie łazienki. Za domem stała altanka i niedaleko od niej duży basen.

- Mam pomysł - puściłam oczko Olivii.

- Jaki? - zapytała zaciekawiona przyjaciółka.

- Zadzwonię do Jamesa, żeby wyszedł przed dom, gdzie będziemy stać.

- Ty to masz zawsze głupie pomysły.

- Ale dzięki mnie się tu znalazłyśmy.

- Uwielbiam Ciebie i twoje pomysły!

Zaśmiałam się i wybrałam numer brata.

- Tak?

- Hej James, tu Camila.

- O hej, Cami! Coś ważnego?

- Tak, i to bardzo.

- Wal śmiało.

- Wyjdź przed swój dom.

- Ale po co?

- Wyjdź przed swój dom - powtórzyłam.

- No dobra. 

I po chwili zauważyłam brata stojącego przy drzwiach. Pomachałam mu razem z Liv, a on zdziwiony jakby anioła zobaczył, podbiegł do nas i z całej siły przytulił.

- Cami! Liv! Co wy tu robicie?

- Urwałyśmy się z domu.

- A rodzice wiedzą? Pozwolili Wam?

- Chyba śnisz. Przecież mówiłam Ci, że się urwałyśmy, a nie przyjechałyśmy. Siedź cicho.

- CO?! Spoko, spoko, nie wygadam.

- Tylko na razie nie mów nic Eve. Ona zadzwoni do rodziców i wiesz..

- Ok, będę Was krył.

- Idziemy się rozpakować, idziesz z nami?

- No pewnie.

Po długich godzinach rozpakowywania, James musiał iść, żeby Eve się niczego nie domyślała.

- Przyjdę do Was potem.

- Ok, będziemy czekać.

- Do zobaczenia.

- Wow ! Nie mogę uwierzyć, że przyjechałam do Barcelony - rzekłam do Olivii.

- Ja też nie. Obejrzymy jakiś film?

- A masz?

- No jasne.

- No to dawaj. Oglądamy.

Włączyłyśmy film pt.: "Ostatnia piosenka" (Od autorki: Polecam film :D - takie lokowanie produktu xD). Po obejrzeniu wszedł do nas mój brat.

- Hej!

- Cześć, gdzie Ev?

- Poszła na uczelnię, ale ja wiem, że kłamie.

- To co robi?

- Nie mam pojęcia. Ale ubierajcie się.

- Po co?

- No przecież Camp Nou jest stąd piętnaście minut. Trenuję tam w takiej Akademii.

- CO?! No to idziemy.

Poszłam się ubierać, zeszło mi chyba z pół godziny, czyli szybko jak na mnie. Ubrałam się w to (na zdjęciu) i spięłam luźnego koka. Wymalowałam się i zeszłam na dół.

- Szybko dziewczyny mam 20 minut.

- Jesteśmy ! - zasalutowałyśmy obydwie równocześnie.

- Hahaha, no to chodźmy.

Przez całą drogę rozmawialiśmy się i się śmialiśmy. Doszliśmy na miejsce.

- Wow ! Jak tu pięknie.. - westchnęłam.